وَبِالْوَالِدَیْنِ إِحْسَانًا

وَوَصَّیْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَیْهِ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ وَهْنًا عَلَىٰ وَهْنٍ وَفِصَالُهُ فِی عَامَیْنِ
 أَنِ اشْکُرْ لِی وَلِوَالِدَیْکَ إِلَیَّ الْمَصِیرُ.

و ما به هر انسانی سفارش کردیم که در حقّ پدر و مادر خود نیکی کن
 خصوص مادر که چون بار حمل فرزند برداشته و تا مدّت دو سال
 که طفل را از شیر باز گرفته (هر روز) بر رنج و ناتوانیش افزوده است،
 (و فرمودیم که) شکر من و شکر پدر و مادرت به‌جای آور،
که بازگشت (خلق) به سوی من خواهد بود.

And We have enjoined upon man [care] for his parents.
His mother carried him, [increasing her] in weakness upon weakness,
 and his weaning is in two years. Be grateful to Me and to your parents;
to Me is the [final] destination.

سوره ی لقمان- آیه ی 14